मनकाे भावना

परिकी आमा - अविशेक श्रेष्ठ वियोगी

परिकी आमा
माघको त्यो पारिलो घाममा सनिवारको नुवाई धुवाई सकेर मोबाइलमा फेसबुक चलाउदै थिए । फेसबुकको भित्तामा नियाल्दै गर्दा एउटी सुन्दरी युवतीको फोटो भएको आई डीबाट फ्रेन्ड रिक्वेस्ट आयो । एसेप्ट गरी हालौ जस्तो लाग्यो तर नाम हेर्दा फेक आई डी जस्तो लाग्यो । म पुराना ती दिनहरू सम्झिए र झस्किए । केटा साथीहरूले फेक आई डी बाट अति दुख दिन्थे  । फेरी आज पनि तिनै केटाहरूले दुख दिन लागे भनेर एसेप्ट गर्न चाहिन । उसको प्रोफाईल चेक गरे । मात्र एउटा फोटो रहेछ जुन प्रोफाईलमा थियो । नाम हेर्दा केटीलाई बुझाउने सर्वनाम थियो । फोटो एउटा मात्र । साथीहरू पनि धेरै थिएन ।

मनमा खुल्दुली लाग्यो । के गरुँ के गरुँ भयो । आखिर के नै गर्न सक्थे र । वश एसेप्ट गरे । मनमा चिसो पस्यो । उनी त अफलाईन भैसकेकी रहिछिन । उनिको प्रोफाइल हेरेर नै चित्त बिझाए । उनी फेरि अनलाइन आउछिन भन्ने आशामा एक घन्टा कुरे तर आउने कुनै छाटकाट देखिएन । कुनै केटिको फ्रेन्ड रिक्वेस्ट आउनु त कता हो कता भएकाहरुले पनि कुरा गर्दैनन्  थे । तर आज एक्कासि यसरी सुन्दरी केटिले रिक्वेस्ट पठाउदा मन साच्चै प्रफुलित थियो । मनमा अनेकौं तर्क बितर्क खेल्न थाल्यो । म त कस्तो पागल भएछु हैट । के के पो सोच्न थालेछु  । फेरि सोचे कुन केटाले आज मलाइ उल्लु भनाउदै छ । म चाहिँ सपनामा हराउन पुगेछु ।

बेलुका खाना खाएर फेरि फेसबुक तिर छिरे । फेसबुक चलाउनु दिनचर्या नै थियो मेरो । "हाई " भनेर म्यासेज देखे । म्यासेज उसैको थियो जो दिउसो एसेप्ट गर्नेवाली थिई । मनमा कता कता फेरि बसन्तका पालुवा पलाउन थाले । हतार हतारमा रिप्लाई गरे "हजुर" । "के छ खबर सन्चै छौ ?" भनी उताबाट चिनजानको जसरि रिप्लाई आयो  । म अलमल्ल परे । "मलाई चिन्छौ" भनेर प्रतिउत्तर दिए ।
"नाई चिन्दिन । तिम्रो लेखहरु मन पर्छ अनि एड गरेको नि "
" ए ए सन्चै छु । तिमिलाई नि "
" ए मलाई नि सन्चै छ । कसरी लेख्छौ यति मिठा लेखहरु ? "
" लेख्दै गर्दा आउदो रहेछ नि "
" ल ल लेख्दै गर ल । पछि कुरा गर्छु नि है बाई" यति भनेर अफलाईन भई ।

छिनमै आई र सपना सरि बिलाई । के के भनुला भन्ने सोचमा थिए तर कुरै नसुनी अफलाईन भइ । आखिर सुन्न पनि को नै हु र म । बित्थामा म पनि के के सोच्न पुगेछु । "हस" भनेर पठाए तर म्यासेज सिन भएन । नाम पनि सोध्न भ्याएन छु । भोलि अनलाइन आई भनी सोधौला भनी सुत्ने तरखर गरे तर निद आएन । फेरि उसको प्रोफाइल हेरे । उसको प्रोफाइलको फोटो हेर्दै कति बेला निदाएछु पत्तो पाईन । भोलि पल्ट बिहान भालेको डाकोले निद्रा खुल्यो । फेरि हतार हतार फेसबुक खोले । उनी अफलाईन नै थिइन ।
फेसबुकमा एउटा स्टाटस राखे " कसैको आगमनले साच्चै मन प्रफुलित भएको छ ।"- फिलिङ ह्याप्पी ।

फेसबुकमा स्टाटस राखेर डाटा अफ गरे । उठेर आफ्नो काम तिर लागे । बिहानको करिब आठ बजेतिर फेरि फेसबुक खोले । थुप्रै लाईक र कमेन्ट आएको रहेछ । बधाई छ, को आईन फेरि, ल ल प्रगती गर्नु जस्ता कमेन्ट आएको थियो । कमेन्टको भिडमा उनिको कमेन्ट पनि थियो " को होला त्यो भाग्यमानी  जो तिम्रो जिवनमा आगमन भएको छ ।" रिप्लाईमा " तिमी नै हौ भाग्यमानी " भन्न टाईप गरे । तर फेरि हटाए । नचिनेको मान्छेलाई सुरुमा नै तेसो भन्न पनि चाहिन । केटाहरुको काम पो हो कि अझै म दुविधामा नै थिए ।
 न त नाम थाहा छ । न त भेटेको नै छ न त देखेको नै  । तै पनि उसको एउटा फोटोले नै जिवनमा अनौठो परिवर्तन आउदै थियो । उसलाई भेट्न पाए जस्तो, बोल्न पाए जस्तो हुन थाल्यो ।

अनलाईन चेक गरे । उनिलाई अनलाइiनमा देखे । म्यासेज पठाए "हाई के छ खाना भयो त" तत्काल रिप्लाई आयो "ठिक छु । अब एकछिनमा खाने । खाना त पाक्दैछ । " "ए ल ल मलाई पनि है खाना" जिस्किएको जस्तै गरि प्रतिउत्तर दिए । "भै हाल्छ नि आउन । म पकाएर राख्छु नि ।" उसको रिप्लाई आयो ।
म : कता आउनु नि ?
उनी : मेरो घरमा ।
म : कता हो र तिम्रो घर ?
उनी : खादबारी ।
म : के भनेर चिन्छन नि तिमिलाई ? म त मान्छेहरुलाई सोध्दै आउछु नि ।
उनी : छुच्ची काली ।
म : नाम त होला नि । फेसबुकमा भएको नामले कसरी चिन्नु ?
उनी : हिहिहिही है ।
म : हाहाहा....
म : अ साच्चै भन त तिम्रो नाम चै t?के रे ।
उनी : सुस्मिता लामा ।
म : आहा कति राम्रो नाम । किन अरु नाम राखेको नि ?
उनी : तेतिकै राख्न मन लाग्यो अनि राखेको नि ।
म : ए ल ल ।
यस्तै यस्तै कुरा कानी चलिरह्यो । सधैं सुनसान छाउने मेरो फेसबुकको इनबक्स यसरी म्यासेजले भरिदा कुन केटाको मन खुसी नहोला र ? कुरै कुरामा फोटो पठाउन आग्रह गरे । उताबाट फ्याट फोटो पठाई । नदिको किनारमा दुई हात फिजाएर उड्न खोजेको जस्तो अवस्था , गोरी बाटुलो अनुहार, भेस्ट र जिन्सको पाईन्टमा सजिएको,  लामो केश तेहि माथी हावाले हल्का उडाएको । "आहा कति सुन्दर तस्वीर ।" मन मनै सोचे । फेरि म्यासेज गरे " यति राम्री मान्छेको नाम चै छुच्ची काली । सुहाएन है ।" उताबाट हासेको स्टिकर आयो । म्यासेन्जरमा उसको नाम छुच्ची काली ( सुस्मिता लामा) राखे । अनि पछि कुरा गर्ने है भनेर छुट्टियौ ।

बिस्तारै फेसबुकमा कुराकानी बाक्लिदै गयो । फुर्सद भयो कि फेसबुक खोलिहालौ जस्तो लाग्थ्यो । अनि उसको उपस्थिति छ कि छैन हेरिहाल्ने । अफलाईन भए पनि म्यासेज छोडिहाल्थे । उसले पनि अनलाइन आउदा म्यासेज छोडेर जान्थिन । म आफुलाई मन परेका सायरीहरु म्यासेज गरिरहन्थे । कति सायरीहरु उसले पनि पठाउथ्यो । रमाइलो सङ्ग नै फेसबुकमा कुराकानी चलिरहन्थ्यो ।

 एकदिन बेलुका खाना खाएर फेसबुक खोले । सुस्मिता पनि अनलाइन नै रहिछिन । नम्बर लिए अनि मेरो नम्बर पनि दिए । अब फोनमा पनि कुराकानी गर्ने है भन्दा हस भनेकि थिइन । मैले लव साईन स्टिकर पठाए । उताबाट पनि तेस्तै सुहाउँदो स्टिकर फिर्ता आयो ।

"म तिमीलाई माया गर्छु काली । के साँच्चै मलाई साथ दिन्छौ ?" यसै भनेको थिए उसको ईन्बक्समा । तुरून्तै रिप्लाई दिई " जुनी जुनी साथ दिन्छु भनेर स्वास्नी बनाएर लानेले त जीन्दगीबाटै लात मार्यो । तिमी त फेसबुकमा भेटिएको मान्छे । कसरी माया गर्छौ भनेर विश्वास गरू ? " म्यासेज हेरेर झसङ्ग भए ।

उनको म्यासेजले मलाइ स्तब्ध बनायो । उसको लागि दिने कुनै पनि प्रती उत्तर थिएन । कस्तो नमज्जा लाग्यो । आखिर म उसको फोटोमा हेरेर नै लठ्ठ परेको थिए तर वास्तविकता आफुले सोचेको भन्दा धेरै फरक पाए । आफुले सोचेको  सबै कुरा हुन्थ्यो त किन दुखी हुनु पथ्यो र ? कहिले काहिँ आफुले सोच्दै नसोचेको नमिठा अनि तिता र कहिले भुल्न नसक्ने पलहरु जिवनमा आईपर्दो रहेछ ।  उनको म्यासेजले केही कुरा सिकाएको थियो ।

उनले आफ्नो वास्तविकता बताई या म सङ्ग टाढिन यस्तो कुरा गरिन त्यो त मैले बुझिन । उसको यस्तो प्रती उत्तरले मन सुकेको थियो । मन भरि सङ्गालेर राखेको माया अन्जानमा छताछुल्ल पोखिएका थिए । म मौन रहे । आखिर के नै भन्न सक्थे र ? कसैले माया दिने बहानामा स्वार्थ लुटेर उनिलाई नाङ्गो रुख जस्तो बनाएको रहेछ । तेहि घाउ माथी मैले पनि फेरि मायाको आशा देखाउदा उसले कसरी विश्वास गर्न सक्ला र ? मैले गर्ने माया दबाएर राखे ।एकोहोरो माया आखिर एकोहोरो नै हुदो रहेछ । उसलाई आफ्नो पागलपन देखाउन चाहिन ।

हामी पहिले जस्तै हासिमजाक अनि तिता मिठा कुराहरू गर्न त सकिन्छ । बरु असल साथी भएर बस्न सक्छौ । एक अर्काको, सुख दुख बाड्न सक्छौं नि भन्ने बिचार आयो । मैले उनी सङ्ग माफी माग्दै म्यासेज गरे " आखिर मैले तिम्रो मन दुखाउन यो सब गरेको होइन । मलाई पनि त थाहा थिएन तिम्रो वास्तविकता ।   कसैले कसैलाई माया गर्न त पाउछ नि है । तिमी नै भन मेरो मायालाई तिमी कुन रुपले लिन्छौ ? " म्यासेज हेरेर अफलाईन भइन । कुनै प्रतिक्रिया नै नदिई यसरी अफलाईन भए पनि मलाई लाग्यो उनलाई ठूलो चोट परेको रहेछ । बाहिर ओठमा मुस्कान लिएर पनि भित्र जलन हुदो रहेछ । देखावटी हासो हासेर र एकान्तमा धेरै रुदो रहेछ मान्छे । आखिर जिन्दगी के छ र दुइदिनको नासो नै त हो नि । जति दुख परेपनी देखाउन नमिल्ने रहेछ । यस्तै यस्तै बुझे मैले ।

मलाई उसको  पुरै वास्तविकता जान्न मन लाग्यो । आखिर मान्छेको मन भित्र को पसेर हेर्न सकिदो रहेछ र । मान्छेको अनुहार हेरेर नै उसको मन बुझ्न सकेको भए आज यस्तो अवस्थामा पुग्ने थिएन । तर नसकिदो रहेछ । मैले उसको मन दुखाउन यो सब गरेको थिइन । मेरो पनि त मन नै हो अन्तर कुन्तर बाट उसको लागि माया पलायो त मेरो के दोष  । फोन गरे फोन रिसिभ भएन फेरि पनि गरे फेरि पनि भएन ।  मन गर्हौ भयो । दुइतिन दिन तेतिकैमा बित्यो । न फेसबुकमा नै आईन न त फोन नै गरिन । बल्ल तल्ल तीन दिन पछि फेसबुक झुल्किईन । साच्चै खुशी छाएको थियो मेरो मनमा । फेसबुकमा रिप्लाई दिईन " तिमी त म सङ्ग रिसायौ होला है । म तिमी सङ्ग रिसाएको छैन । तिमिले मलाई जुन माया देखायौ यस्तो  मायाले म हायल कायल भएको छु । मलाई अन्यथा नसोच्नु । म त बिग्रेको मान्छे मेरो पुरै वास्तविकता बुझ अनि मात्र निर्णय गर । पछि तिमिलाई पनि त अफ्ट्यारो पर्न सक्छ ।"
सुस्मिताको काठमाडौको आगमनले मन हर्षित तुल्यायो । त्यो पर्सी कहिले आउला जस्तो भयो । फोटोमा देखेर नै मन्त्रमुग्ध भएको मान्छे म अझै भेट्न नै पाउने भए पछि त मनमा खुशीहरु मयुरले झै पखेटा फिजाएर नाचेका थिए । भोली पल्ट बेलुका फोन गरिन ।" म नाईट बस चढे । अब भोली बिहान दस बजे काठमाडौ आईपुग्छु । तिमि कति बेला आउछौ ?" उनि बोलिन । म पनि आजै आउछु भन्न मन लागेको थियो तर सम्भव थिएन । भनिदिए "म पनि भोली नै आउछु । कता भेट्ने त ?" "कंलकि भेटौ है भनिन" हुन्छ भन्ने जवाफ फर्काए ।

घरमा जबको लागी फम खुलेको छ म फम भर्न जान्छु भन्ने बहाना बनाएर काठमाडौ तिर लागे । कंलकी झरेर फोन गरे सुस्मितालाई । नागढुङ्गा आईपुगेको जानकारी दिईन । क्याफे छिरेर चिया पिउदै उसको पुराना म्यासेज र फोटो हेर्दै कुरिरहे । करिब एक घन्टा पछि फोन आयो । उनि पनि आईपुगिछिन । एघार बजे हाम्रो पहिलो भेट कंलकिमा भयो । मन्द मुस्कान सङ्गै बोलिन "कति बेला आईपुग्यौ त ? "
भर्खरै हो । गाडीमा गार्हो त भएन नि ।
भएन । सजिलै भयो ।
यहि बसिराख्ने ?
हास्दै बोलिन कता लान्छौ त ? सबै बोझ म माथी थुपारेर हलुँगो भइन ।
तिमि जता भन्छौ तेहि लान्छु कता जान्छौ ? मैले पनि बोझ उसले जस्तै फिर्ता पठाए । उनि हासिन । म पनि हासे । दुवै जना हास्यौ । वरिपरिका मान्छेहरु हामिलाई नै हेरिरहेका रहेछन । उनि लजाईन ।

चोकबाट निस्केर सितापाईला तिर लाग्यौं । एउटा होटलमा खाना खायौं । अनि  बालाजुको लागी माईक्रो चढ्यौ । बालाजु चोकमा झरेर पार्क तिर लाग्यौ । करिब दश मिनेटको हिडाई सङ्गै हामी पार्क पुग्यौ ।  पार्कको एउटा छेउमा बस्यौ । सबै आ आफ्ना सुरमा रमाउदै थिए । बच्चाहरु खेलिरहेका थिए । युवा युवतिहरु आ आफ्नै तिता मिठा कुराहरु बाढ्दै थिए ।

कुरा गर्ने हेतुले जिस्काए । साची तिम्रो बिहे भयो त ? हास्दै बोलिन अ भयो । छोरी पनि छिन परि । हेर त  भन्दै मोबाइल झिकेर देखाई । जस्तो आमा उस्तै छोरी । कुनै खोट लगाउने ठाउँ थिएन । परि साच्चै परि जस्तै थिइन । आहा कति राम्री रैछिन । आमा होईन छोरी चाही लग्नु पर्ला जस्तो छ भनेर जिस्किए । लाने भए आमा छोरी नै लैजाउ छोरी मात्र त दिन्न । जिस्किदै भनिन ।

कुरा बदल्दै हेर त कति राम्रो फुल फुलेको भनेर देखाए । आहा कति राम्रो फुल भन्दै चुड्न लागिन । मैले नचुड्न भने । सबै कुरा पाउन नै पर्छ भन्ने पनि छैन । कति कुरा त हेरेर नै आनन्द लिनुपर्छ । उनिलाई जसरी हेरेर नै चित्त बुजाएको थिए मैले । राम्रो देखेर नै त चुडिइन उनि । ओइलाए पछि कस्ले वास्ता गर्छ र । सबैलाई फुलेको फुल नै त मन पर्दो रहेछ । झरेको फुलको के अर्थ जति नै सुगन्ध दिए पनि ।

सम्झना बिर्सनाको लागी एउटा फोटो खिच्ने जमर्को गर्यौ । भर्खरै सत्र अठार वर्षका एक युगल जोडि हाम्रो नजिक आए । मैले अनुरोध गरे एउटा फोटो खिचिदिनुस न भनेर । नाई नास्ती नगरीकन मोबाईल लिएर फोटो खिचिदिन तयार भयो । सुस्मिता मेरो देब्रे हात समाएर लुपुक्क टासिईन । खिच्नेले खिचिक्क पारिदिए । मोबाईल दिदै बोल्यो । तपाईहरुको जोडि अति सुहाएको छ । कहिले नछुटोस है । हामी कहिले पो जोडिएका थियौ र जोडिन । मन खिन्न भयो ।
समय लर्किदै थियो । हामी छुट्टिनै पर्थ्यो । उनको बाकी कथा सुन्न हतार भैदिए । उनि आफ्नो जिवन कहानी सुरु गर्न तिर लागिन म चुपचाप सुनिरहे ।
"एक तर्फी घरको सहमती । मेरो घरबाट साथ नदिने भए पछि हामी भागी बिहे गर्ने निधो गर्यौ । निधो अनुरुप नै सुमन र मैले भागी बिहे पनि गर्यौ । तेति बेला म भर्खर एघार पढ्दै थिए । घरमा सबैको मायाले फुरुक्क परेकी म पराई घर त सार्है खल्लो पाए । आमाको माया अनि आमाले पकाएको मिठो खाना झल्झली याद आइरह्यो । आफै जानी नजानी पकाउनु पर्ने सबैको चित्त बुझाउनै गार्हो । उसै माथी छोरी बाट बुहारी भए पछि त आकाश पातालको फरक पर्दो रहेछ । सम्झिए जन्मघर रोए धेरै । भागी बिहे गरेकोमा आफैलाई पछुतो लाग्यो । सहमति बिना नै मैले बिहे गरेकोले बुवा र दाईहरु रिसाउनु भएको थियो । बोलचाल पनि थिएन । माईतिको खुब याद आयो तर जान सक्ने क्षमता थिएन । सुरु सुरुमा सुमनले खुब माया गर्थ्यो । पछिपछि आफ्नो पुरानो बानी देखाउन थाल्यो । दिउसै रक्सी खाएर आउथ्यो । काम केहि नगर्ने बेलुका सधै जसो झगडा सधैको कोलाहल । रक्सी खाएर आए पछि सबै तिता मिठा कुराहरू बर्बराउथ्यो ।

एकदिन बेलुका नौ बजेतिर सासु आमा र म खाना खान कुरेर बसिरहेका थियौ । लर्बरिदै सुमन घर आयो । राम्रो सङ्ग उभिन सक्ने अवस्थामा थिएन । मैले समाएर ओछ्यान सम्म पुर्याउन कोसिस गरे तर उल्टो मलाई नै धकेलेर लडाईदियो मझेरिमा । किन खान सकेका होला त कुकुरको झोल भन्दै आमा कराउन थाल्नु भो । अनि सुमन बर्बराउन सुरु गर्यो । सबै यथार्थ कुरा खोल्यो हाम्रो प्रेम चक्कर देखी बिहे सम्मको । आमा रुन थाल्नु भो । म पनि सङ्गै रुन थालेछु ।

म सङ्गको प्रेम सबै बनावटी रहेछ । कसैलाई देखाउने हेतुले प्रेम प्रस्ताव राखेको रहेछ । बाजी जित्न कै लागी मलाई प्रेमजालमा पारेको रहेछ आखिर म माछी सरि बल्छीको गड्यौलो सुलुत्तै निले । आज तेहि बल्छी अड्किरहेको छ घाटिमा । सधै जसो रक्सी खाएर हल्ला गर्दै घरमा फर्किने कहिल्लै  काम नगर्ने भएर आमाले जवर्जस्ती बिहे गर्न वाध्य पारेको रहेछ । उसले माया गर्ने मान्छे अर्कै रहेछ तर तेहि बानीले छुटिन पुगेको रहेछ । मलाई पनि थाहा थियो त्यो उसको बानी । पछि मायाले सुधार्छु भन्ने आट गरेर भागी बिहे गरे जहिले तेस्तै । कति पल्ट त मरु मरु पनि लाग्यो मर्न काल पनि आएन । म अभागी किन मर्थे होला र ?

बेलुकाको झगडाले रुदै सुत्यो । बिहान उठेपछी सम्झायो बुझायो हुन्छ अब खान्न भन्छ । माया गरेको जस्तो पनि गर्छ । मनमा अलिअली भए पनि खुसी पलाउछ फेरि बेलुका उहि चाला । जसरी नि घर गरि खान नै थियो । कयौ दुखसुख काटेर बसे । बिहे गरेको तिन वर्ष पछि मेरो पेटमा गर्भ भएको कुरा सुनाउदा फुरुक्क परेको थियो सुमन । लगभग एक हप्ता सम्म त उहि मान्छे पनि होइन जस्तो भएको थियो । फेरि के भयो पुरानै अवस्थामा फर्कियो । पेटमा गर्भ, सधै जसो लोग्नेको कुटाई, घरको सबै काम । कसरी कटाए होला त्यो दिनहरु सम्झिदा पनि बिरक्त लागेर आउछ ।
परि पनि जन्मिई । घरमा खुसी आउला भन्दा उल्टो कलह । नानी पाएर बस्दा अति दुख भोग्नु पर्यो । अझै याद छ मलाई परि चार दिनकी हुँदा रक्सी खाएर मलाई दाउराले हान्दा चोट नै लागेको थियो ।" खत देखाउदै थिई । खत प्रष्ट देखिन्थ्यो निधारमा ।

जातिय समानताको मीठो भाषण दिन्छन तर ब्राह्मण नै रोजियो मन्दिरको पुजारीको लागि

गजल

युद्ध हेरियो सामान्य रैछ हतियारधारीको लागि
लडाइँ  देखियो युवक  हरुको  नारीको   लागि

जातिय समानताको मीठो भाषण दिन्छन तर
ब्राह्मण नै रोजियो मन्दिरको पुजारीको लागि

मलाइ यि मान्छेको बिचार  मन पर्दैन  जब
छाता सजाइयो रुख काटेर छहारीको लागि

जवान भए म पनि बुझ्न  थाले बाध्यता हरु
प्रदेशमा दुख खेपियो बन्धक बारीको लागि

बिरामीको मतलब छैन आफ्नो मात्रै सुख हेरे
हिजो एम्बुलेन्स रोकियो नेता सवारीको लागि

रूपक ढुङ्गाना 'संरक्षण'
धादिङ

अप्रिल फुल - केशु खण्डलुक मगर

केशु खण्ड लुक मगर पाल्पा

कथा : अप्रिल फुल
       पहाडको रानी भनेर चिनिने पाल्पाको तानसेन सहर साच्चिकै आफैमा एउटा प्रकृतिको सुन्दर उपहार हो।त्यही  सुन्दर शहर तानसेनको बारुदखानमा एउटा तीनतले घरको भित्रपट्टी एउटा सानो कोठा छ अर्थात मेरो अस्थायी बासस्थान।त्यही सानो कोठा भित्र एउटा सानो र्याक छ अनि अर्कोपट्टी कुनामा चारवटा इट्टामाथि ग्यासको चुल्हो राखेको छु अनि त्यही नजिकै सिलिन्डर।ढोका खोल्नसाथ भित्र पस्न अप्ठ्यारो हुनेगरी एउटा सानो बेड छ त्यही सानो बेडमा सुतेर नै मैले ठुला ठुला सपना देख्ने गर्छु।अनि भित्तामा मेरा दुइ/तीन जोर कपडाहरु आत्महत्या गरेकाहरु झै झुन्डिरहेको छ।

मेरो सानो कोठा हेर्दा लाग्छ म यात्रुले कोचाकोच भैरहेको बसमा यात्रा गर्दै छु।कति साघुरो छ मेरो कोठा तर त्यही साघुरो कोठाभित्र मेरो निकै नै फराकिला,बिशाल सपनाहरु सजिएका छ्न।
आज April Fool को दिन।हिजो मात्र सुरिलो आवाजको धनी मलाई निकै मन पर्ने प्रस्तोता अच्युत घिमिरेले कथाकार बिमल आचार्यको कथा 'स्मृति प्लस' बाचन गरेको सम्झिन्छु।कथामा भनिए अनुसार साच्चिकै प्रेम एउटा उत्साह,प्रेरणा अनि हौसला हो।मलाई पनि सिरुको मायाले निकै हौसला अनि प्रेरणा दिने गर्छ।उनी छन र त म सपना पुरा गर्न दौडिरहेको छु।मैले कोसिस गरिरहेको छु।

मेरा आखाहरु निकै थकित छ्न बिहानको मर्निङवाल्कको थकानले।लगाउन अनि टुडिखेललाई छ-सात चक्कर लगाएको थिए।म हातमा किताब लिएर पढ्न खोजिरहेको छ।घरी घरी ब्रेक झ्याप्प लगाउदा गाडीमा सवार यात्रुहरू हुत्तिन खोजे झै मेरा शिर हातमा लिदै गरेको पुस्तकमा ठोकिन्छ।अनि फेरि म आफुलाई संयमित बनाई नजर पुस्तकतिर राख्ने कोसिस गर्छु।किनकि मैले पढ्नु छ,प्रगती गर्नुछ धेरै धेरै अनि खुशी पार्नुछ बाबुआमा अनि आफुलाई माया गर्ने मान्छे सिरुलाई।यो मेरो सोच तिनीहरुकै मायाले त उब्जाएको हो म यस्तै सोचिरहेको हुन्छु।
यत्तिकैमा मेरो मोबाइल  धेर्‍र्‍र्‍र्‍र धेर्‍र्‍र्‍र्‍र गरेर फोन आउछ।म मोबाईल भाईब्रेसनमा राख्ने गर्छु।अनि हत्तपत्त मोबाईल लिएर हेर्छु।सिरुको साथी शर्मिलाले कल गरेकी रहिछे।आज April Fool को दिन।यसले मलाई फूल गर्न खोजेकी हुनुपर्छ यस्तै सोचेर म रिसिभ गर्दिन।केहि समयपछि फेरि त्यसरी नै मोबाइल बज्छ।म रिसिभ गर्छु।
'ओए,किन फोन नाउठाको हं ?तैले किन सिरुको मन दुखाईस?थाहा छ त्यसको नतिजा के भयो?हेर्न आइज यहा लुम्बिनी मेडिकल कलेजमा..' एकैचोटी शर्मिलाले यति धेतै शब्द भन्न भ्याई।
'किन के भयो र शर्मी सिरुलाई?भन न के भयो' मैले अत्तिदै बोलिदिए।साच्चिकै मैले के भनेको छु र उसको मन दुखाउने?म मनमनै सोचिरहन्छु।
'केशु,सिरुले बिष खाइछे,तिमिले माया गर्दिन भनेको कारण।म अहिले प्रभास छु।छिटो आइज'
टुट...टुट.... फोन काटिन्छ।म तयार हुन्छु।यत्ती छिटो तयार हुन्छु कि मनौ कसैले रिमोट झ्याप्प दबाउदा झ्याप्प अर्को अर्को च्यानल फेरिए जस्तो।हत्तपत्त बुटवल जाने बसमा चढ्छु।सिट प्याक छ।म बसको गल्लीमा उभिरहेको छु।
त्यो बसको गति आज मलाई कछुवाको चाल भन्दा ढिलो भएको महसुस गर्दैछु।तर गाडीको गति त ठिकै छ मात्र म हातारिएको छु।मेरि उनीलाई भेट्न,मेरि सिरुलाई भेट्न।जो हस्पिटलको बेडमा मलाई नै कुरिरहेकी छिन त्यो पनि मेरो आफ्नै कारण।
बिहानै टुडिखेल मार्निङवाल्क जानुभन्दा अगाडि मैले सिरुलाई कल गरेर भनेको थिए।
'सिरु,अब म तिमिलाई माया गर्न सक्दिन।म तिमिलाई घृणा गर्छु।मैले हरेक कुरामा तिमिभन्दा राम्री केटी भेटाईसकेको छु।तिमि अब आफ्नै बाटो गर म आफ्नो बाटो गर्छु'
'केशु,के भनेको तिमिले यस्तो,मलाई घृणा गर्छ्यौ रे?अनि मेरो माया नि..तिमिलाई मेरो कुनै मतलब छैन है..तिमि म बिना खुशी नै हुन्छ्यौ भने म जे पनि गरुला'
मलिनो आवाज बोल्दै उसले फोन काटेकी थिइन।म मुसुमुसु हास्दै टुडिखेल हिडिरहे अखिर आज त मज्जाले सिरुलाई Fool बनाउन सके भनेर।म त दिउसो भेटमा सबै कुरा मजाक मात्र हो भनेर भन्न चाहन्थे तर भैदियो अर्कै।
सानो खलासी भाईको 'दाई भाडा दिनुस त' आवाज सङ्गै पो म झसङ्ग हुन्छु।मैले गोजीबाट रु.पचास झिकेर दिन्छु।प्रभास सम्मको भाडा काटेर बाकी फिर्ता पैसा दिन्छ खलासी भाईले तर म तिमि नै राख भन्छु।मेरो उदासीपन उसले बुझ्छ सायद अनि त्यो पैसा आफ्नो अर्को खल्तीमा राख्छ।
म मनमनै आफुलाई सराप्छु।तानसेनको भागवती टोलमा ठुलो पाँचतले घर भएको लाहुरेको छोरी थिइ सिरु।तर मनमा घमण्ड पटक्कै थिएन।स्थायी बसिन्दा भए पनि निकै साधारण।सदा जीवन,उच्च बिचार आगलेकी एक नमुना केटी।कलेजको पहिलो दिन देखी नै उ मेरो साथी बनेर आजको दिनसम्म मेरो प्रेमिका बन्न भ्याई।मलाई निकै माया गर्ने मान्छे।

गाउबाट बाबाले ज्याला गरेर पठाउनुभएको पैसाले तानसेनको महांगीमा बाचेको मान्छे म।मैले तिमिभन्दा राम्री पाए भन्दा पक्कै मैले पनि मेरो औकात बिर्सिन पुगेछु क्यारे।तर मैले त April Fool पो मनाको त,त्यसरी ज्यान नै त दिन नहुने उसले।मनलाई रंगशाला बनाएर कुरा निकै खेलिरहेको हुन्छ।फेरि मनमनै सोच्छु,यदि उसलाई केहि भएको भए?अह म सोच्न पनि सक्दिन।
उसलाई केहि भएको म के हुन्छुहोला भन्दा उसलाई जन्म दिने आमाबाबुको हालत के हुन्छ होला?म यहि बढी सोच्न थाल्छु।मैले त 2 बर्ष अगाडि भेटेको हु उसलाई तर मलाई उसको यत्ती धेरै चिन्ता लागेको छ भने जन्म दिएर 20 बर्ष पाल्नुभएको आमाबाबु त पक्कै......म अडिन्छु।त्यो भन्दा बढी सोच्न सक्दिन।
बास्तबमा जे जसो भएपनी मैले गल्ती गरेको छु।अझै ठुलो गल्ती हुनबाट जोगिएको छ। मनमनै भावगनलाई धन्यवाद दिन्छु अनि संगसङ्गै उसको स्वास्थ्यको कामना पनि।

मनै त हो,कहा शान्त भएर बस्न सक्छ र?फेरि अनेक कुराहरु सम्झिन थाल्छु।उसले आफ्नो आमालाई हाम्रो प्रेम सम्बन्धको बारेमा खुल्लस्त बताएकी थिइन।खोइ मेरो  व्यबहार बाट नै प्रभावित भएर उसकी आमाले मलाई ज्वोइको रुपमा स्विकरी सकेकी थिइन।मैले पनि उसको आमालाई माइजु भन्न भ्याईसकेको थिए।म गरिव गाउले केटो भएपनि हाम्रो प्रेममा कहिल्यै कुनै समस्या आएको छैन।

अस्ति भर्खरै मात्र म बिरामी हुदा सिरुले नै मेरो हेरचाह गरेकी थिइन।पानी तताउने देखी लिएर खाना खुवाउने सम्म गरेकी थिइन तर आज मैले त्यो मान्छेलाई एउटा मजाकको रुपमा बोलेको शब्दले झण्डै मृत्युको मुखमा पुर्याएको।साच्चिकै मैले ठुलो गल्तीको गरेको छु।यस्तै सोचिरहेको छु म।

यत्तिकैमा खलासी भाईले ढोकाबाट 'ल प्रभास,प्रभास आयो..अनि बुटवल बुटवल' यस्तै बोलेको सुन्छु।म ओर्लिन्छु बसबाट अनि लाग्छु हस्पिटल तिर।
निकै दौडेर म लुम्बिनी मेडिकल कलेजको इमर्जेन्सी रूमतिर जान्छु।म भित्र पुग्नासाथ सिरुकी बहिनि आएर भन्छे 'हजुरले दिदिलाई माया गर्नुहुन्न रे भेनाजु,त्यै भएर दिदिले बिष खानुभाको रे……अब दिदिलाई सधै माया गरिराख्नु है?
'हुन्छ,नानु'म उसलाई आंगलो हालेर रुन्छु।
'प्रमिस?'
'प्रमिस' मैले सकि नसकी भन्छु।अनि सिरु कहा जान्छु।मेरि सिरुलाई त्यस्तो हालतमा देख्दा मेरो नि मन गह्रौ भएर आउछ।उ एक्कासि मेरो आगंलोमा आउछे।अनि रुन्छे।'किन तेसो गर्यौ सिरु?तिमिलाई केहि भएको भए?'
म उसलाई जोडले कस्सिएर भन्छु।
'हामी नारीहरु कि त प्रेम नै गर्दैनौ,गरेपछी जिवनभर साथ छोड्दैनौ केशु..मेरो भन्नु तिमि नै त हौ नि अनि तिमिले नै तेसो भनेपछि म बाच्नुको के अर्थ?'उ जोडले रुदै बोल्छे।
'मैले त अप्रील फुल मनाएको पो थिए त सिरु.....'
'साचो माया गर्नेहरूको लागी न भ्यालेन्टाइन डे,न अप्रील फुल,कुनै फरक पर्दैन।तिनिहरु त माया गरिरहन्छ्न मात्र हरेक पल,मैले जस्तै' फेरि उसले रुदै भन्छे।
'आइ एम सरी,सिरु अब यस्तो कहिल्यै हुदैन,म कहिल्यै तिम्रो मन दुखाउदिन' उसको निधारमा चुम्दै बोल्छु।
'बाबु,कहिल्यै सिरुको मन नदुखाउ,उसले तिमिलाई धेरै माया गर्छे' उसकी आमा मलाई हेर्दै बोल्नुहुन्छ।
यत्तिकैमा डाक्टर साप आउनुहुन्छ।
'डराउनु पर्दैन,तपाइको प्यासेन्ट खतरामुक्त हुन्हुन्छ,आज साझ सम्ममा डिस्चार्ज हुन्छ'
म केहि बोल्न सकिरहेको छैन मात्र हेरिरहेको छु मेरि सिरुलाई अँखा नथाकुन्जेल..मानौ मैले धेरै समय पछि आफ्नो हराएको मुटु पाएको छु।अनि उनि मेरो आंगलो बाधिएर निकै सन्तोषको सास फेरिरहेकी छिन मानौ निकै प्रयास पछि सगरमाथाको सफल आरोहण गरेका आरोहीहरु सगरमाथामा चुचुरामा पुगेर आफ्नो सफलतामा मस्त निदाईरहेका छ्न...😍😍

खलासी भाइ - बुद्धि सागर

खलासी भाइ

`तिमी ठूलो भएर के बन्छौ?´
 मोहन जहिल्यैको `विज्ञान सर´ हर्के जहिल्यैको `डाक्टर´ काँहिलो जहिल्यैको `हिरो´ चमेली जहिल्यैकी `गायीका´। मेरो चै हात जहिल्यै हावामा, जिब्रो जहिल्यै चुपचाप। अंग्रेजी घण्टीको अन्तिममा हरेक दिन विज्ञान सरले सोध्थे, म हात उठाएर हाँसीमात्र रहन्थें। अनि सर भन्नुहुन्थ्यो, ‘तँ बुजु्रक नेता बन्नु।’ म जहिल्यै दुबिधामा पर्थेँ– म के बन्नु? नेता बनुँ भनेँ नेता कस्तो हुन्छ? के गर्छ? केहि थाहा छैन। डाक्टर इञ्जिनियर पनि न देख्या छ न राम्ररी बुझ्या छ। अब डाक्टर, इञ्जिनियर, नेता बन्नु अगाडी तिनका बारेमा नबुझी के यो हुन्छु भन्नु। नबुझ्न नी खोज्या होइन। दुईचारचोटी गाउँमा डाक्टर, इञ्जिनियर आ’का छन् भन्ने हल्ला सुनेको हो तर मलाई घरबाट एक्लै हिँड्न दिँदैनन्। फेरि ति डाक्टर इञ्जिनियर हाम्रो चिया पसलमा चिया बिस्कुट खान पनि आएनन्।
      म कक्षा दुईमा पढ्थें। घरबाट स्कुल जान पैँतालिस मिनेट हिँड्नुपर्थ्यो। एक्लै हिँड्दा हराउँछ भनेर नौ कक्षामा पढ्ने तल्ला घरका दानबिरे काकाकी छोरीले संगै स्कुल ल्याउने पुर्याउने गर्थिन्। मलाई चाहिँ एक्लै घरबाट स्कुल जाउँजस्तो लाग्ने। एकदिन घर फर्किँदा दिदीलाई सोधें–`म ठूलो भएर के बनम्?´ दिदी भन्थिन्,‘धेरै पढेर पुलिस् बनेस् ।’ ओहो ! त्यस्तो डरलाग्दो बन्नु? त्यस्तो डरलाग्दो हुनपनि धेरै पढ्नुपर्ने रै’छ । आफुलाई भने पढ्नमा भन्दा धेरै ध्यान छुट्टिको दिनको गोलिडन्डामा हुन्थ्यो।
     एउटा शनिबार बा कसैको मेला गएनन्। आमा दोकानमै थिन्। बाले `हिँड् घट्ट मकै पिँध्न´ भने। हिँड्न भनेपछि खुब जाँगर चल्ने मलाई। घरबाट घट्ट पुग्न आधाघण्टा लाग्थ्यो। बाटो ठूलै थियो। गाडीचाहिँ बर्षमा कहिले कहिले आउँथे बाटोमा। गाडी देख्न तीनघण्टा हिँडेर खुमलटार पुग्नुपर्थ्यो।
अझै धेरै गाडी देख्नचाहिँ खुमलटारबाट दुई घण्टा गाडी चढेर सदरमुकाम नै पुग्नुपर्थ्यो। बुवाभन्दा अलि पछाडी अथवा अलि अगाडी हिँड्यो कि बाटो भुलिन्छस्, घर आइपुग्दैनस् भनेर संगसंगै हिँडाउनुहुन्थ्यो। म पनि बाटो देख्न पाए कस्तो हुन्थ्यो होला, नहराउन पाए कस्तो हुन्थ्यो होला जस्तो लाग्थ्यो। पसलमा कहिलेकाँही मान्छेले फलानो ठाउँमा मन्दिर बना’का छन् रे , फलाना ठाममा झरना छ रे भन्दा एक्लै जान पाए हुन्थ्यो, बाटो देख्न पाए हुन्थ्यो जस्तो लाग्थ्यो।
घट्टबाट फर्किँदै गर्दा बालाई सोधें–‘बा यी डाक्टर र इञ्जिनियर कस्ता हुन्छन्।’ बाले हाँस्दै भने,‘डाक्टर डाक्टरजस्तै, इञ्जिनियर इञ्जिनियरजस्तै हुन्छन् केटा।’
फेरि सोधें– ‘म चैं ठूलो भ’र के बनुम् त उसो’भा?’ बाले खै के सोचेर पुलुक्क हेरेर भने–‘डाक्टर बनेनी भो इञ्जिनियर बनेनी भो।’ फेरि खै के सोचे बाले तलदेखि माथिसम्म हेर्दै भने– ‘इञ्जिनियर बनेस् केटा देश विदेश घुम्न पाउँछस्।’
ओ हो ! घुम्न पाइयो त सकियो। अब छोरो इञ्जिनियर भो।

भोलिपल्ट स्कुलमा सरले फेरि सोधे। जुरुक्क उठेर इञ्जिनियर बन्छु भन्दिम् की जस्तो लाग्यो। फेरि सोचें– आ यो  सरलाई के भनिराख्नु, एकैचोटी इञ्जिनियर बनेर देश विदेश घुमेरै देखाइदिन्छु। मोहन, हर्के, काइँलाले जहिल्यै कै विज्ञान सर, हिरो र डाक्टर बनिरहे ।
त्यो दिनदेखि गोलिडण्डा खेल्न बन्द। यत्रो इञ्जिनियर भ’र देश बिदेश घुम्ने खुट्टालाई गोलीडण्डा खेलेर गलाउनु हुँदैन। एकदिन शनिबार तल काली खोलामा पुल बनाउने मान्छे आउँदैछन् भन्ने सुनियो। बाले हिँड् केटा इञ्जिनियर हेर्न मात्र के भनेथे खुट्टा पुरै फुरुङ्ग भो। सुकिलो राम्रो को नाममा निलो स्कुलको पाइन्ट ला’र हिँडियो इञ्जिनियर हेर्न। बगरभरि मान्छे नै मान्छे थिए। एकछिन पछि खोलापारी एकहुल मान्छे आ’को देखियो।
बगरमा आएपछि यताबाट दुईजना मान्छे गएर ठूल्ठूला दुईटा झोला तारेर ल्याए। एउटा मान्छे र एउटा झोलालाई पारी नै छाडेर चश्मा ला’को एउटा कालेकाले मान्छेलाई मानबिरे काकाले काँधमा बोकेर खोला तारे। बाले सुटुक्क कानमा भने–‘ए… हेर केटा इञ्जिनियर।’ मनमनै विचार गरें– कस्तो हुतिहारा इञ्जिनियर र’छ, खोलै तर्न नजान्ने इञ्जिनियरले देश विदेश कसरी घुम्ला? झट्ट फेरि सोचें– ए……यो त इञ्जिनियर पो त, जहाँजहाँ जान्छ खोला देख्ने बित्तिकै `छु मन्तर´मा पुल बनाइदिन्छ, अनि आफैंले ब’नाको पुलबाटै तर्दो हो।
टिलिक्क टल्किने कालो जुत्ता, कालै पाइन्ट, रातो कमिज अनि बेहुलाले लाउने जस्तो इस्त्रि धसेको कालो कोट र ऐना देखिने चस्मा ला’को इञ्जिनियर मेरै अगाडिबाट माथितिर गयो र अल्लि माथि गएर झोलाबाट अनेक झ्याम्टा झिकुटा झिकेर तीनलौरे डण्डा गाड्दै टुप्पाबाट पहेंलो दुरपिनले पारी हेर्न थाल्यो। पारीको मान्छेपनि त्यसै गर्दैथ्यो।
     अनेक ताना त्रिकुटा मिलाउँदै दुरपिन यता र उता सार्दै पारीको मान्छेलाई हातले यता र उता भन्दै दुरपिन बिसायो र झोलाबाट कालो चारपाटे पटाइजस्तो उघारेर के के थिच्न थाल्यो। बाले सुटुक्क भने,‘हेर केटा कम्पुटर।’ सोचें इञ्जिनियर बन्न सानो कम्पुटरपनि चाहिने र’छ। दुरपिन, ऐना देखिने चश्मा, काला जुत्ता, बे’मा लाउनेजस्तो कोट चाहिँदोर’छ। बाले हिँड् केटा साँझपर्छ भनिहाले, मैले एकछिन बसौँन बा पुल हेरेर जाम्ला भनें। बासंगै अरु मान्छेपनि खितिती हाँसे। दानविरे काकाले हाँस्दै भने–‘अझै सात आठ मै’ना लाग्छ केटा पुल बन्न।’  
आम्मामामा! इञ्जिनियरले भन्दा त गाउँभरीका मान्छेले एक–एक घनु बाँस बोकेर आएदेखि एकदिनमै बन्छ ना’थे पुल। घरजाँदा बाटोमा बालाई सोधें–‘बा तो कम्पुटर र दुरपिनलाई कति रुप्पे पर्छ?’ कम्पुटरलाई पचास हजार पर्छ रे केटा दुरपिनलाई त अझ धेरै पर्ला´– बा जान्ने पल्टिए।
भात खा’र सुत्दैगर्दा यस्सो सोचें– त्यत्रो बिधी कम्पुटर, दुरपिन किन्ने पैसो काँ बाट ल्याउने? त्यस्तो जुत्ता, त्यस्तै कोट, चश्मा किन्ने पैसोपनि छैन। यो इञ्जिनियर बनेर काम रै’नछ। एउटा जाबो पुल बनाउननी आ–आठ मैना लाउँदो र’छ। उता फर्किएर बाको पसिना गनाउने कुममा घुस्रिँदै भने-`बा मलाई इञ्जिनियर मन परेन अब डाक्टर हुन्छु।´
भोलिपल्ट अंग्रेजी घण्टीमा फेरि सरले सोधे– हात उठाएर `डाक्टर´ भन्दिम् कि जस्तोपनि ला’गो। फेरि सोचें, डाक्टर पनि इञ्जिनियर जस्तै धोकेबाज र त्यस्तै धनी निस्कियो भने? त्यसदिन पनि चुपचापै बसें।

       अलिदिन पछि एकदिन मावलबाट हजुरआमा आउनु’भो। आँखाबाट आँसुु आ’को आयै गरेर सदरमुकाम अस्पताल जान आउनुभ’को बुझियो। भोलि बिहानै अस्पताल लाने कुरा भो र मुलबाटो खुमलटारसम्म पुग्नलाई आमालाई बोक्न साँझमा तल्लाघरे मानबिरे काकाको मा घोडा भन्न बा गए। म ओछ्यानमा पसें। मनमनै सोचें–बाले मलाई पनि सदरमुकाम लगेत गज्जबै हुन्थ्यो। एकछिन पछि बा आए र ओछ्यानमा पसे। म लाडे भएर बाको पसिना गनाउने कुममा घुस्रिँदै भनें– `बा म’नि डाक्टर हेर्न सदरमुकाम जान्छु नी?´ बाले `लु न त बिहाना छिट्टै उठ्नुपर्छ अहिले सुत् भने।´
 के खा’र निन्द्रा लाग्थ्यो र। तै पनि डाक्टरका बारेमा सोच्दासोच्दै कतिबेला निदाएछु। बाले बिहानै उठाए। सुकिलोमुकिलो त्यही स्कुलको निलो पाइन्ट ला’र घोडामा आमाको अगाडी बसेर हिँडियो सदरमुकाम डाक्टर हेर्न।
‘ओइ केटा उठ् अब डाक्टर आउने बेला भो’– बाले भने। घोडामा चढेर हिँड्दा कोक्रामा झुलेझैँ भा’थो। कतिबेला भुसुक्कै भएँछु। थुक्क गाडी चढ्या नी था’पाइनछु। म ब्युँझिँदा गज्याङ गुजुङ हल्ला थियो। हामी फलामे कुर्सीमा बसेका थिम्। कोही मान्छे झोलामा स्याउ बोकेर, कोहि पानीका बट्टा बोकेर यताउता गर्दै थिए। अचानक सप्पै मान्छेका आँखा एकैतिर हेर्न थाले। बाले पनि उतै हेर्न थाले। म पनि कुर्सीमा चढेर तन्कितन्की हेर्न थालें। परबाट दुईजना सेता लुगा लगा’का राम्रा दिदीहरुसंग कुरा गर्दै एउटा लामो सेतो कोट ला’को मान्छे आयो। बाले ‘लु डाक्टर साब आए अब’, भने।
टक्टक् इञ्जिनियरका जस्ता काला जुत्ता बजाउँदै सिसाको चस्मा ला’को, सेतो कमिजमा कालो टाइ ला’को मान्छे घाँटीमा पाटको दाम्लोजस्तो बेरेर हाम्रै अगाडीबाट गयो। ओ हो! डाक्टर भनेको ठूलै मान्छे हुँदो रै’छ। हामी बाहिरै बसिरह्यौँ। म फेरि सोच्न थालें– घाँटीमा लाउने त्यस्तै पाटको दाम्लो त बाले बाटिदिन्छन् समस्यै भएन। तर यो सिसाको चस्मा, काला टल्किने जुत्ता, सेतो कोट, टाइ चाहिँ काँ बाट पैसा ल्या’र किन्नु? त्यत्ति नै बेला एउटी दिदी आएर, ‘पालो आयो भित्र जानुस्’, भनिन्। हामी भित्र गइम्। डाक्टर कुर्सीमा बसेका थिए।  हामी जानासाथ कागज हेर्दै आमालाई आफ्नो छेउमा बोलायो र आँखा च्यातेर हेर्न थाल्यो। अनि घाँटीको दाम्लोजस्तो खोलेर दुई तिरको टुप्पो कानमा घुसायो, अर्कोपट्टिको ठोसो आमाको छातीमा राखेर घरी यता घरी उता सारिरह्यो। अर्को घडि भा’को कपडा निकालेर आमाको पाखुरामा बाँध्दै कपडाको तल झुण्डिएको सानो बेलुन फ्याँसफ्याँस पार्न थाल्यो। त्यसपछि आमालाई पर्दा भएको कोठामा लग्यो। म चाहिँ खुसुक्क त्यही पर्दाबाट यस्सो चिहाएँ।
ओ हो! त्यो डाक्टरले त आमालाई अगाडि राखेर त्यो इञ्जिनियरको भन्दा ठूलो दुरपिनले आमालाई हेर्दै र’छ। यस्सो उतापट्टि हेरें, टेबलमा इञ्जिनियरको भन्दा ठूलो थिच्ने भा’को कम्पुटर थियो। आ’र बालाई भनें– बा यो डाक्टरपनि इञ्जिनियरजस्तो र’छ। त्यस्तो दुरपिन, कम्पुटर, जुत्ता, टाइ, कोट किन्न पैसा छैन बा। म डाक्टर बन्दिन ल। बाले भने-`चुपलागेर बस् केटा याँ हल्ला गर्नु हुन्न।´ एकछिनपछि डाक्टर निस्कियो र एउटा चिर्कटोमा के–के लेख्दै भन्यो, ‘अप्रेसन गर्नुपर्दैन औषधि खाँदा हुन्छ।’ त्यो चिर्कटो बालाई दियो। मैले यस्सो चिहाएर हेरें– चारपाँच ठाउँ अंग्रेजीमा हाम्रो हेडसरले जस्तै सहि गरेको थियो। जम्मा `ए´ र `इ´ मात्र बुझें। झट्ट बिरेलाई सम्झिएँ। विज्ञान सर हुन्छु भन्थ्यो कमसेकम विज्ञान सरले कालोपाटीमा लेखेको अंग्रेजी त बुझिन्छ।
कतिबेला त्यहाँबाट निस्कौँ जस्तो लाग्यो। डाक्टर पनि धोकेबाज निस्कियो। बाहिर बाले चिर्कटो देखाएर दोकानबाट ओखती किने।
          साँझ पर्न लागेको थियो, सरासर गएर गाडीमा चढियो। हामी ढोकाको छेउमा बसेका थिम्। आमा भित्तापट्टि, बुवा छेउपट्टि र म बुवाको काखमा बसेको थिएँ। उत्तापट्टि म जस्तै अर्को केटो सायद आमासंगै बसेको थियो। एकछिनमा भ्यार्र कराउँदै गाडी हिँड्न थाल्यो। बिस्तारै हिँड्दा हिँड्दै एकैचोटि हुटिट्याउँजस्तो उफ्रेर एउटा केटो ढोकामा आइपुग्यो र हातले ढ्यापढ्याप पार्दै `जाम् जाम् गुरुजी´ भन्न थाल्यो। मैलेजस्तै निलो पाइन्ट ला’को थियो। खुट्टामा चुटिएर गाँसेको चप्पल अनि माथि बाले मेलामा जाँदा लाउनेजस्तै पछाडि सानो दुलो परेको ठूलो कमिज ला’को थ्यो। बेलाबेला बाहिर हेर्दै कराउँथ्यो— कटुसे, र्‍याम्फे, बाँसघारी, बाँसघारी। ‘खलाँसी भाइ कटुसे पुग्न कति लाग्छ?´—पछाडिबाट कसैले सोध्यो। ‘आधिघण्टामा पुग्छ’—खलाँसी भाइले भन्यो। एकछिन पछि आएर बालाई सोध्यो—`काँ झर्ने?´ बाले `खुमलटार´ भन्दै खल्तीबाट पैसा झिकेर दिए। त्यो मान्छे छेउमा आउँदा मेरो बाको कुमबाट आउनेजस्तै पसिनाको गन्ध आउँथ्यो। खलाँसी भाइले सबै मान्छेलाई सोध्न थाल्यो। काँ झर्ने ?—कोल्टेभिर । अनि तपाईँ ?— म कटुसे। आन्टी तपाईँ नी?— म बाँसघारी झर्ने। पछाडि पुगेर फेरि त्यो मान्छे अगाडि आएर उत्तापट्टि बस्ने आन्टीलाई सोध्यो— काँ झर्ने आन्टी? आन्टीले र्‍याम्फे झर्ने भनिन्।
    अनि म जस्तै केटोले सोध्यो—`मेरो मावल कतिबेला पुगिन्छ?´ `अब एकछिनमा पुगिन्छ´ खलाँसी भाइले भन्यो।
ओ हो ! यो खलाँसी भाइलाई त सप्पै था’रछ। त्यो केटाको मावल पनि था’रछ। यो गाडीमा मावल हिँडेका जति सबैको मावल था’होला। घरपनि था’होला। खलाँसी भाइलाई त मेरो मावलपनि था’होला। खलाँसी भाइ त घट्टपनि एक्लै जान सक्छ होला। मन्दिर, झरना सप्पैतिर जान सक्छ होला! सबै ठामको नाम था’रछ, कतै हराउँदैन होला। अचानक मलाई खलाँसी भाइ मन परेर आयो। मेरैजस्तो निलो पाइन्ट र बाको जस्तो सर्ट भए हुने र’छ। न त डाक्टर इञ्जिनियरको जस्तो दुरपिन चाहिने न कम्पुटर चाहिने। कोट, जुत्ता, चस्मा पनि नचाहिने। पैसापनि नचाहिने। एक्लै सप्पैतिर घुम्म नी पाइने। ओ हो ! खलाँसी भाइ पो बन्न सजिलो र’छ।
     सोच्दासोच्दै हेर्दाहेर्दै खलाँसी करायो—`खुमलटार झर्ने आउनुस् त।´ बा, हजुरआमा र म तिनैजना झर्‍यौँ । म त्यो गाडी पर पुगुन्जेल त्यो ढोकामा उभिएको खलाँसी भाइलाई हेरिरहें। बिहानजस्तै घोडामा झालाझुला खेल्दै राती घर पुगियो। खाना खाएर घुप्लुक्क सुतेपछि निदाइयो ।
भोलिपल्ट त्यही निलो पाइन्ट लाएर सानका साथ स्कुल गइयो। हरेक दिनझैं विज्ञान सरले अंग्रेजी घण्टीको अन्तिममा सोधे— `ठूलो भएर के बन्छौ अरे?´ मोहनेले जुरुक्क उठेर भन्यो, ‘म विज्ञान सर बन्छु।’ पुलुक्क हेरेर मनमनै सोचें, ठिक छ। हर्के जुरुक्क उठेर भन्यो, ‘म डाक्टर बन्छु।’ यस्सो तलतिर हेरें हर्केको जुत्ताबाट बुढि औँलाले हेरिरा’को थियो। मनमनै भनें— तेरो डाक्टर हुने जुत्ता देख्दै छु म। काँइलो एकछिन हिरै भो। अनि चमेली गायीका। कक्षाका अरु साथीले दिनैपिच्छे फरक फरक हुन्छु भन्थे त्यसैले अरुको याद भएन। जब सबैको पालो सकियो तब मैले टक्क हात उठाएँ। सरले हेरिरहे । अनि बेन्चिमाथि चढेर गर्वसाथ भनें— `म खलाँसी भाइ बन्छु सर।´
र आज खालासी नै बने!
#संयोगले!