परिकी आमा - अविशेक श्रेष्ठ वियोगी

परिकी आमा
माघको त्यो पारिलो घाममा सनिवारको नुवाई धुवाई सकेर मोबाइलमा फेसबुक चलाउदै थिए । फेसबुकको भित्तामा नियाल्दै गर्दा एउटी सुन्दरी युवतीको फोटो भएको आई डीबाट फ्रेन्ड रिक्वेस्ट आयो । एसेप्ट गरी हालौ जस्तो लाग्यो तर नाम हेर्दा फेक आई डी जस्तो लाग्यो । म पुराना ती दिनहरू सम्झिए र झस्किए । केटा साथीहरूले फेक आई डी बाट अति दुख दिन्थे  । फेरी आज पनि तिनै केटाहरूले दुख दिन लागे भनेर एसेप्ट गर्न चाहिन । उसको प्रोफाईल चेक गरे । मात्र एउटा फोटो रहेछ जुन प्रोफाईलमा थियो । नाम हेर्दा केटीलाई बुझाउने सर्वनाम थियो । फोटो एउटा मात्र । साथीहरू पनि धेरै थिएन ।

मनमा खुल्दुली लाग्यो । के गरुँ के गरुँ भयो । आखिर के नै गर्न सक्थे र । वश एसेप्ट गरे । मनमा चिसो पस्यो । उनी त अफलाईन भैसकेकी रहिछिन । उनिको प्रोफाइल हेरेर नै चित्त बिझाए । उनी फेरि अनलाइन आउछिन भन्ने आशामा एक घन्टा कुरे तर आउने कुनै छाटकाट देखिएन । कुनै केटिको फ्रेन्ड रिक्वेस्ट आउनु त कता हो कता भएकाहरुले पनि कुरा गर्दैनन्  थे । तर आज एक्कासि यसरी सुन्दरी केटिले रिक्वेस्ट पठाउदा मन साच्चै प्रफुलित थियो । मनमा अनेकौं तर्क बितर्क खेल्न थाल्यो । म त कस्तो पागल भएछु हैट । के के पो सोच्न थालेछु  । फेरि सोचे कुन केटाले आज मलाइ उल्लु भनाउदै छ । म चाहिँ सपनामा हराउन पुगेछु ।

बेलुका खाना खाएर फेरि फेसबुक तिर छिरे । फेसबुक चलाउनु दिनचर्या नै थियो मेरो । "हाई " भनेर म्यासेज देखे । म्यासेज उसैको थियो जो दिउसो एसेप्ट गर्नेवाली थिई । मनमा कता कता फेरि बसन्तका पालुवा पलाउन थाले । हतार हतारमा रिप्लाई गरे "हजुर" । "के छ खबर सन्चै छौ ?" भनी उताबाट चिनजानको जसरि रिप्लाई आयो  । म अलमल्ल परे । "मलाई चिन्छौ" भनेर प्रतिउत्तर दिए ।
"नाई चिन्दिन । तिम्रो लेखहरु मन पर्छ अनि एड गरेको नि "
" ए ए सन्चै छु । तिमिलाई नि "
" ए मलाई नि सन्चै छ । कसरी लेख्छौ यति मिठा लेखहरु ? "
" लेख्दै गर्दा आउदो रहेछ नि "
" ल ल लेख्दै गर ल । पछि कुरा गर्छु नि है बाई" यति भनेर अफलाईन भई ।

छिनमै आई र सपना सरि बिलाई । के के भनुला भन्ने सोचमा थिए तर कुरै नसुनी अफलाईन भइ । आखिर सुन्न पनि को नै हु र म । बित्थामा म पनि के के सोच्न पुगेछु । "हस" भनेर पठाए तर म्यासेज सिन भएन । नाम पनि सोध्न भ्याएन छु । भोलि अनलाइन आई भनी सोधौला भनी सुत्ने तरखर गरे तर निद आएन । फेरि उसको प्रोफाइल हेरे । उसको प्रोफाइलको फोटो हेर्दै कति बेला निदाएछु पत्तो पाईन । भोलि पल्ट बिहान भालेको डाकोले निद्रा खुल्यो । फेरि हतार हतार फेसबुक खोले । उनी अफलाईन नै थिइन ।
फेसबुकमा एउटा स्टाटस राखे " कसैको आगमनले साच्चै मन प्रफुलित भएको छ ।"- फिलिङ ह्याप्पी ।

फेसबुकमा स्टाटस राखेर डाटा अफ गरे । उठेर आफ्नो काम तिर लागे । बिहानको करिब आठ बजेतिर फेरि फेसबुक खोले । थुप्रै लाईक र कमेन्ट आएको रहेछ । बधाई छ, को आईन फेरि, ल ल प्रगती गर्नु जस्ता कमेन्ट आएको थियो । कमेन्टको भिडमा उनिको कमेन्ट पनि थियो " को होला त्यो भाग्यमानी  जो तिम्रो जिवनमा आगमन भएको छ ।" रिप्लाईमा " तिमी नै हौ भाग्यमानी " भन्न टाईप गरे । तर फेरि हटाए । नचिनेको मान्छेलाई सुरुमा नै तेसो भन्न पनि चाहिन । केटाहरुको काम पो हो कि अझै म दुविधामा नै थिए ।
 न त नाम थाहा छ । न त भेटेको नै छ न त देखेको नै  । तै पनि उसको एउटा फोटोले नै जिवनमा अनौठो परिवर्तन आउदै थियो । उसलाई भेट्न पाए जस्तो, बोल्न पाए जस्तो हुन थाल्यो ।

अनलाईन चेक गरे । उनिलाई अनलाइiनमा देखे । म्यासेज पठाए "हाई के छ खाना भयो त" तत्काल रिप्लाई आयो "ठिक छु । अब एकछिनमा खाने । खाना त पाक्दैछ । " "ए ल ल मलाई पनि है खाना" जिस्किएको जस्तै गरि प्रतिउत्तर दिए । "भै हाल्छ नि आउन । म पकाएर राख्छु नि ।" उसको रिप्लाई आयो ।
म : कता आउनु नि ?
उनी : मेरो घरमा ।
म : कता हो र तिम्रो घर ?
उनी : खादबारी ।
म : के भनेर चिन्छन नि तिमिलाई ? म त मान्छेहरुलाई सोध्दै आउछु नि ।
उनी : छुच्ची काली ।
म : नाम त होला नि । फेसबुकमा भएको नामले कसरी चिन्नु ?
उनी : हिहिहिही है ।
म : हाहाहा....
म : अ साच्चै भन त तिम्रो नाम चै t?के रे ।
उनी : सुस्मिता लामा ।
म : आहा कति राम्रो नाम । किन अरु नाम राखेको नि ?
उनी : तेतिकै राख्न मन लाग्यो अनि राखेको नि ।
म : ए ल ल ।
यस्तै यस्तै कुरा कानी चलिरह्यो । सधैं सुनसान छाउने मेरो फेसबुकको इनबक्स यसरी म्यासेजले भरिदा कुन केटाको मन खुसी नहोला र ? कुरै कुरामा फोटो पठाउन आग्रह गरे । उताबाट फ्याट फोटो पठाई । नदिको किनारमा दुई हात फिजाएर उड्न खोजेको जस्तो अवस्था , गोरी बाटुलो अनुहार, भेस्ट र जिन्सको पाईन्टमा सजिएको,  लामो केश तेहि माथी हावाले हल्का उडाएको । "आहा कति सुन्दर तस्वीर ।" मन मनै सोचे । फेरि म्यासेज गरे " यति राम्री मान्छेको नाम चै छुच्ची काली । सुहाएन है ।" उताबाट हासेको स्टिकर आयो । म्यासेन्जरमा उसको नाम छुच्ची काली ( सुस्मिता लामा) राखे । अनि पछि कुरा गर्ने है भनेर छुट्टियौ ।

बिस्तारै फेसबुकमा कुराकानी बाक्लिदै गयो । फुर्सद भयो कि फेसबुक खोलिहालौ जस्तो लाग्थ्यो । अनि उसको उपस्थिति छ कि छैन हेरिहाल्ने । अफलाईन भए पनि म्यासेज छोडिहाल्थे । उसले पनि अनलाइन आउदा म्यासेज छोडेर जान्थिन । म आफुलाई मन परेका सायरीहरु म्यासेज गरिरहन्थे । कति सायरीहरु उसले पनि पठाउथ्यो । रमाइलो सङ्ग नै फेसबुकमा कुराकानी चलिरहन्थ्यो ।

 एकदिन बेलुका खाना खाएर फेसबुक खोले । सुस्मिता पनि अनलाइन नै रहिछिन । नम्बर लिए अनि मेरो नम्बर पनि दिए । अब फोनमा पनि कुराकानी गर्ने है भन्दा हस भनेकि थिइन । मैले लव साईन स्टिकर पठाए । उताबाट पनि तेस्तै सुहाउँदो स्टिकर फिर्ता आयो ।

"म तिमीलाई माया गर्छु काली । के साँच्चै मलाई साथ दिन्छौ ?" यसै भनेको थिए उसको ईन्बक्समा । तुरून्तै रिप्लाई दिई " जुनी जुनी साथ दिन्छु भनेर स्वास्नी बनाएर लानेले त जीन्दगीबाटै लात मार्यो । तिमी त फेसबुकमा भेटिएको मान्छे । कसरी माया गर्छौ भनेर विश्वास गरू ? " म्यासेज हेरेर झसङ्ग भए ।

उनको म्यासेजले मलाइ स्तब्ध बनायो । उसको लागि दिने कुनै पनि प्रती उत्तर थिएन । कस्तो नमज्जा लाग्यो । आखिर म उसको फोटोमा हेरेर नै लठ्ठ परेको थिए तर वास्तविकता आफुले सोचेको भन्दा धेरै फरक पाए । आफुले सोचेको  सबै कुरा हुन्थ्यो त किन दुखी हुनु पथ्यो र ? कहिले काहिँ आफुले सोच्दै नसोचेको नमिठा अनि तिता र कहिले भुल्न नसक्ने पलहरु जिवनमा आईपर्दो रहेछ ।  उनको म्यासेजले केही कुरा सिकाएको थियो ।

उनले आफ्नो वास्तविकता बताई या म सङ्ग टाढिन यस्तो कुरा गरिन त्यो त मैले बुझिन । उसको यस्तो प्रती उत्तरले मन सुकेको थियो । मन भरि सङ्गालेर राखेको माया अन्जानमा छताछुल्ल पोखिएका थिए । म मौन रहे । आखिर के नै भन्न सक्थे र ? कसैले माया दिने बहानामा स्वार्थ लुटेर उनिलाई नाङ्गो रुख जस्तो बनाएको रहेछ । तेहि घाउ माथी मैले पनि फेरि मायाको आशा देखाउदा उसले कसरी विश्वास गर्न सक्ला र ? मैले गर्ने माया दबाएर राखे ।एकोहोरो माया आखिर एकोहोरो नै हुदो रहेछ । उसलाई आफ्नो पागलपन देखाउन चाहिन ।

हामी पहिले जस्तै हासिमजाक अनि तिता मिठा कुराहरू गर्न त सकिन्छ । बरु असल साथी भएर बस्न सक्छौ । एक अर्काको, सुख दुख बाड्न सक्छौं नि भन्ने बिचार आयो । मैले उनी सङ्ग माफी माग्दै म्यासेज गरे " आखिर मैले तिम्रो मन दुखाउन यो सब गरेको होइन । मलाई पनि त थाहा थिएन तिम्रो वास्तविकता ।   कसैले कसैलाई माया गर्न त पाउछ नि है । तिमी नै भन मेरो मायालाई तिमी कुन रुपले लिन्छौ ? " म्यासेज हेरेर अफलाईन भइन । कुनै प्रतिक्रिया नै नदिई यसरी अफलाईन भए पनि मलाई लाग्यो उनलाई ठूलो चोट परेको रहेछ । बाहिर ओठमा मुस्कान लिएर पनि भित्र जलन हुदो रहेछ । देखावटी हासो हासेर र एकान्तमा धेरै रुदो रहेछ मान्छे । आखिर जिन्दगी के छ र दुइदिनको नासो नै त हो नि । जति दुख परेपनी देखाउन नमिल्ने रहेछ । यस्तै यस्तै बुझे मैले ।

मलाई उसको  पुरै वास्तविकता जान्न मन लाग्यो । आखिर मान्छेको मन भित्र को पसेर हेर्न सकिदो रहेछ र । मान्छेको अनुहार हेरेर नै उसको मन बुझ्न सकेको भए आज यस्तो अवस्थामा पुग्ने थिएन । तर नसकिदो रहेछ । मैले उसको मन दुखाउन यो सब गरेको थिइन । मेरो पनि त मन नै हो अन्तर कुन्तर बाट उसको लागि माया पलायो त मेरो के दोष  । फोन गरे फोन रिसिभ भएन फेरि पनि गरे फेरि पनि भएन ।  मन गर्हौ भयो । दुइतिन दिन तेतिकैमा बित्यो । न फेसबुकमा नै आईन न त फोन नै गरिन । बल्ल तल्ल तीन दिन पछि फेसबुक झुल्किईन । साच्चै खुशी छाएको थियो मेरो मनमा । फेसबुकमा रिप्लाई दिईन " तिमी त म सङ्ग रिसायौ होला है । म तिमी सङ्ग रिसाएको छैन । तिमिले मलाई जुन माया देखायौ यस्तो  मायाले म हायल कायल भएको छु । मलाई अन्यथा नसोच्नु । म त बिग्रेको मान्छे मेरो पुरै वास्तविकता बुझ अनि मात्र निर्णय गर । पछि तिमिलाई पनि त अफ्ट्यारो पर्न सक्छ ।"
सुस्मिताको काठमाडौको आगमनले मन हर्षित तुल्यायो । त्यो पर्सी कहिले आउला जस्तो भयो । फोटोमा देखेर नै मन्त्रमुग्ध भएको मान्छे म अझै भेट्न नै पाउने भए पछि त मनमा खुशीहरु मयुरले झै पखेटा फिजाएर नाचेका थिए । भोली पल्ट बेलुका फोन गरिन ।" म नाईट बस चढे । अब भोली बिहान दस बजे काठमाडौ आईपुग्छु । तिमि कति बेला आउछौ ?" उनि बोलिन । म पनि आजै आउछु भन्न मन लागेको थियो तर सम्भव थिएन । भनिदिए "म पनि भोली नै आउछु । कता भेट्ने त ?" "कंलकि भेटौ है भनिन" हुन्छ भन्ने जवाफ फर्काए ।

घरमा जबको लागी फम खुलेको छ म फम भर्न जान्छु भन्ने बहाना बनाएर काठमाडौ तिर लागे । कंलकी झरेर फोन गरे सुस्मितालाई । नागढुङ्गा आईपुगेको जानकारी दिईन । क्याफे छिरेर चिया पिउदै उसको पुराना म्यासेज र फोटो हेर्दै कुरिरहे । करिब एक घन्टा पछि फोन आयो । उनि पनि आईपुगिछिन । एघार बजे हाम्रो पहिलो भेट कंलकिमा भयो । मन्द मुस्कान सङ्गै बोलिन "कति बेला आईपुग्यौ त ? "
भर्खरै हो । गाडीमा गार्हो त भएन नि ।
भएन । सजिलै भयो ।
यहि बसिराख्ने ?
हास्दै बोलिन कता लान्छौ त ? सबै बोझ म माथी थुपारेर हलुँगो भइन ।
तिमि जता भन्छौ तेहि लान्छु कता जान्छौ ? मैले पनि बोझ उसले जस्तै फिर्ता पठाए । उनि हासिन । म पनि हासे । दुवै जना हास्यौ । वरिपरिका मान्छेहरु हामिलाई नै हेरिरहेका रहेछन । उनि लजाईन ।

चोकबाट निस्केर सितापाईला तिर लाग्यौं । एउटा होटलमा खाना खायौं । अनि  बालाजुको लागी माईक्रो चढ्यौ । बालाजु चोकमा झरेर पार्क तिर लाग्यौ । करिब दश मिनेटको हिडाई सङ्गै हामी पार्क पुग्यौ ।  पार्कको एउटा छेउमा बस्यौ । सबै आ आफ्ना सुरमा रमाउदै थिए । बच्चाहरु खेलिरहेका थिए । युवा युवतिहरु आ आफ्नै तिता मिठा कुराहरु बाढ्दै थिए ।

कुरा गर्ने हेतुले जिस्काए । साची तिम्रो बिहे भयो त ? हास्दै बोलिन अ भयो । छोरी पनि छिन परि । हेर त  भन्दै मोबाइल झिकेर देखाई । जस्तो आमा उस्तै छोरी । कुनै खोट लगाउने ठाउँ थिएन । परि साच्चै परि जस्तै थिइन । आहा कति राम्री रैछिन । आमा होईन छोरी चाही लग्नु पर्ला जस्तो छ भनेर जिस्किए । लाने भए आमा छोरी नै लैजाउ छोरी मात्र त दिन्न । जिस्किदै भनिन ।

कुरा बदल्दै हेर त कति राम्रो फुल फुलेको भनेर देखाए । आहा कति राम्रो फुल भन्दै चुड्न लागिन । मैले नचुड्न भने । सबै कुरा पाउन नै पर्छ भन्ने पनि छैन । कति कुरा त हेरेर नै आनन्द लिनुपर्छ । उनिलाई जसरी हेरेर नै चित्त बुजाएको थिए मैले । राम्रो देखेर नै त चुडिइन उनि । ओइलाए पछि कस्ले वास्ता गर्छ र । सबैलाई फुलेको फुल नै त मन पर्दो रहेछ । झरेको फुलको के अर्थ जति नै सुगन्ध दिए पनि ।

सम्झना बिर्सनाको लागी एउटा फोटो खिच्ने जमर्को गर्यौ । भर्खरै सत्र अठार वर्षका एक युगल जोडि हाम्रो नजिक आए । मैले अनुरोध गरे एउटा फोटो खिचिदिनुस न भनेर । नाई नास्ती नगरीकन मोबाईल लिएर फोटो खिचिदिन तयार भयो । सुस्मिता मेरो देब्रे हात समाएर लुपुक्क टासिईन । खिच्नेले खिचिक्क पारिदिए । मोबाईल दिदै बोल्यो । तपाईहरुको जोडि अति सुहाएको छ । कहिले नछुटोस है । हामी कहिले पो जोडिएका थियौ र जोडिन । मन खिन्न भयो ।
समय लर्किदै थियो । हामी छुट्टिनै पर्थ्यो । उनको बाकी कथा सुन्न हतार भैदिए । उनि आफ्नो जिवन कहानी सुरु गर्न तिर लागिन म चुपचाप सुनिरहे ।
"एक तर्फी घरको सहमती । मेरो घरबाट साथ नदिने भए पछि हामी भागी बिहे गर्ने निधो गर्यौ । निधो अनुरुप नै सुमन र मैले भागी बिहे पनि गर्यौ । तेति बेला म भर्खर एघार पढ्दै थिए । घरमा सबैको मायाले फुरुक्क परेकी म पराई घर त सार्है खल्लो पाए । आमाको माया अनि आमाले पकाएको मिठो खाना झल्झली याद आइरह्यो । आफै जानी नजानी पकाउनु पर्ने सबैको चित्त बुझाउनै गार्हो । उसै माथी छोरी बाट बुहारी भए पछि त आकाश पातालको फरक पर्दो रहेछ । सम्झिए जन्मघर रोए धेरै । भागी बिहे गरेकोमा आफैलाई पछुतो लाग्यो । सहमति बिना नै मैले बिहे गरेकोले बुवा र दाईहरु रिसाउनु भएको थियो । बोलचाल पनि थिएन । माईतिको खुब याद आयो तर जान सक्ने क्षमता थिएन । सुरु सुरुमा सुमनले खुब माया गर्थ्यो । पछिपछि आफ्नो पुरानो बानी देखाउन थाल्यो । दिउसै रक्सी खाएर आउथ्यो । काम केहि नगर्ने बेलुका सधै जसो झगडा सधैको कोलाहल । रक्सी खाएर आए पछि सबै तिता मिठा कुराहरू बर्बराउथ्यो ।

एकदिन बेलुका नौ बजेतिर सासु आमा र म खाना खान कुरेर बसिरहेका थियौ । लर्बरिदै सुमन घर आयो । राम्रो सङ्ग उभिन सक्ने अवस्थामा थिएन । मैले समाएर ओछ्यान सम्म पुर्याउन कोसिस गरे तर उल्टो मलाई नै धकेलेर लडाईदियो मझेरिमा । किन खान सकेका होला त कुकुरको झोल भन्दै आमा कराउन थाल्नु भो । अनि सुमन बर्बराउन सुरु गर्यो । सबै यथार्थ कुरा खोल्यो हाम्रो प्रेम चक्कर देखी बिहे सम्मको । आमा रुन थाल्नु भो । म पनि सङ्गै रुन थालेछु ।

म सङ्गको प्रेम सबै बनावटी रहेछ । कसैलाई देखाउने हेतुले प्रेम प्रस्ताव राखेको रहेछ । बाजी जित्न कै लागी मलाई प्रेमजालमा पारेको रहेछ आखिर म माछी सरि बल्छीको गड्यौलो सुलुत्तै निले । आज तेहि बल्छी अड्किरहेको छ घाटिमा । सधै जसो रक्सी खाएर हल्ला गर्दै घरमा फर्किने कहिल्लै  काम नगर्ने भएर आमाले जवर्जस्ती बिहे गर्न वाध्य पारेको रहेछ । उसले माया गर्ने मान्छे अर्कै रहेछ तर तेहि बानीले छुटिन पुगेको रहेछ । मलाई पनि थाहा थियो त्यो उसको बानी । पछि मायाले सुधार्छु भन्ने आट गरेर भागी बिहे गरे जहिले तेस्तै । कति पल्ट त मरु मरु पनि लाग्यो मर्न काल पनि आएन । म अभागी किन मर्थे होला र ?

बेलुकाको झगडाले रुदै सुत्यो । बिहान उठेपछी सम्झायो बुझायो हुन्छ अब खान्न भन्छ । माया गरेको जस्तो पनि गर्छ । मनमा अलिअली भए पनि खुसी पलाउछ फेरि बेलुका उहि चाला । जसरी नि घर गरि खान नै थियो । कयौ दुखसुख काटेर बसे । बिहे गरेको तिन वर्ष पछि मेरो पेटमा गर्भ भएको कुरा सुनाउदा फुरुक्क परेको थियो सुमन । लगभग एक हप्ता सम्म त उहि मान्छे पनि होइन जस्तो भएको थियो । फेरि के भयो पुरानै अवस्थामा फर्कियो । पेटमा गर्भ, सधै जसो लोग्नेको कुटाई, घरको सबै काम । कसरी कटाए होला त्यो दिनहरु सम्झिदा पनि बिरक्त लागेर आउछ ।
परि पनि जन्मिई । घरमा खुसी आउला भन्दा उल्टो कलह । नानी पाएर बस्दा अति दुख भोग्नु पर्यो । अझै याद छ मलाई परि चार दिनकी हुँदा रक्सी खाएर मलाई दाउराले हान्दा चोट नै लागेको थियो ।" खत देखाउदै थिई । खत प्रष्ट देखिन्थ्यो निधारमा ।